आर्यघाट…

शोभा बजगाई

अलिकती बाँकी रहेको

धुकधुकी संगै

न्युयोर्क सिटिमा छटपटाएको एउटा मुटु ।

जसलाइ पहिलो पटक

त्यहि शहरले सपनाको

विनिमय सिकाएको थियो ।

 

अहिले मृत्यु उसको सबैभन्दा

नजिक छ ।

तर ऊ….. हजारौ माइल

परको माटोसंग

सबैभन्दा नजिक छ ।

 

वायुको लय फरक छ ।

संगितको धुन फरक छ ।

घाम चिसो लाग्ने देशमा छ ऊ ।

जाहाँबाट,अन्तिम वायुलाइ

उसले अन्तिम पटक

गर्लम्म अंगालो हाल्यो ।

र पठायो यी अक्षर ।।

 

उसले सम्झियो

कखरा चिनेको स्कुलको

प्रांगण,

क्लास बंक गर्दा

भाले बनाउने गुरुहरुको

अनुहार

अनि,स्कुल छेउको चटपटेको

ठेला…

जाहाँ उसकी पृयसीको

आभा नाचिरहेको थियो ।

सम्झियो…..

अन्तिम डेटमा

अन्तिम पटक

चुमेको प्रेमिकाको ठूलो

निधार ।

 

घर सम्झियो ।

क्षितिजसम्म उदाएको

घामको लालीमा सुतेका

खेतका फाँटहरु सम्झियो ।

हरेक साल सिरुवा मेला जान

शिला खोजेका धानका बाला

सम्झियो ।

र…तीनै बालाको लहर संगै

बा को उज्यालो चेहेरा

सम्झियो ।

विश्व मानचित्रमा

एक भुगोल देश सम्झियो ।

टहटह जुन पोतेको

एक टुक्रा आकाश सम्झियो ।

हिड्नेबेला आमाले

लाइदिएको रातो टीका सम्झियो ।

र सम्झियो रातो सन्देश बोकेर

जाने

रातो लिफाफा ।

 

उसको लडाइले मृत्यु जित्दैन ।

उसलाई थाह छ ।

एकछिनलाई सबै कुरा

बिर्सियो

र सम्झियो

….. मात्रै आर्यघाट ।

मङ्गलबार, ०९ बैशाख, २०७७

प्रतिक्रिया

प्रतिक्रिया:

सम्बन्धित खवर