कविता
‘सत्य के हो
सुन्नुहुन्छ ?
सत्य के हो भने
पाँच हजार हत्याको जिम्मा
मलाई दिनुस् !’
पटकपटक दोहोर्यायौं कमरेड !
यो सत्य हो ।
सार्वजनिक स्थलमा
सेतो पगरी गुथेर
हत्याको जिम्मा लिँदा
तिम्रो अनुहारमा
अलिकति पनि
थिएन पश्चाताप
कमरेड !
अहँ थिएन ग्लानी
तिनै लासहरूको भर्याङ बनाएर
सत्तामा उक्लिएका
तिम्रो कति मीठो उपलब्धि
हेर त !
आफूमात्र उक्लेनौ
उकाल्यौ हात समातेर
छोरी
बुहारी
नातागोता
आसेपासे।
तिम्ले त बिर्सियौ कमरेड
तर हाम्ले सम्झिरहेछौं
झल्झली
बाँदरमुढेका बगरमा
यत्रतत्र मिल्किएका
झोला–जुत्तासँगै
अनगिन्ती सपनाहरू।
डाँडाकटेरीका पाखामा
रोइरहेका रगताम्मे रहरहरू
मुक्तिनाथ
मैना सुनार
र, बाबुराम तामाङहरू ।
त्यो कहालीलाग्दो अँध्यारो
दस वर्षपछि
पक्कै घाम लाग्नेछ
उज्यालो
तर, हामी त
भ्रममा रहेछौं कमरेड !
तिम्लाई धन्दा खरबको
हाम्लाई त
छिमेकी अरबको
तिम्लाई सत्ताकै हतार
हाम्लाई त
उही मलेसिया र कतार।
कठै,
जनता सधैं दुःखमा
अनि हत्या अभियोग लागेका
तिम्रा हितैषी
सभामुखमा?
बधाई छ
चरितार्थ गरिदियौ
सत्ताको शक्ति
सानालाई ऐन, ठूलालाई चैन।
तिमी दोषी थियौं–छौ
यहाँका न्यायाधीशमा
हिम्मत कहाँ कमरेड !
जनताको मुखमा ताला लगाएर
तिमीहरू निर्बाध हाँसिरहेछौ
खित्का छाडेर।
लागिरहेछ
हामी बाँचेको युग
हिरण्यकश्यपुको युग
हो, हिरण्यकश्यपुको युग
त्यसैले
अब पर्खिरहेछ देशले
नरसिंह अवतार।
