आदर्श त मरिसक्यो कामरेड !

 अर्जुनकुमार आचार्य

अभाव बुझ्ने, इमान राख्ने, गरिबी बुझ्ने, दया राख्ने मेरो आदर्श त कामरेड मरिसक्यो । म खोजिरहेको छु, त्यही आदर्श जसले जनता बुझ्थ्यो, गरिवि बुझ्थ्यो र अभावका विरुद्धमा आवाज ओकल्थ्यो । तर, कामरेड त्यो आदर्शवान व्यक्तित्व त मरिसक्यो । म आफैंलाई ठान्थे त्यो आदर्श म मा पनि छ कि ? तर, होइन कामरेड मेरो आदर्श पनि मरिसक्यो । अहिले म कमिसन खोज्छु, अहिले म चाकडी गर्छु, चाप्लुसी गर्छु, पद, पैसा र शक्तिको पछि दगुर्छु । मैले परिवार चलाउनु छ, सम्पत्ती कमाउनु छ, त्यसबेलाको मेरो प्रतिबद्धता त इतिहास भइसक्यो कामरेड । त्यही भएर कामरेड मेरो आदर्श मरिसक्यो ।

म नै आदर्शबाट च्युत भइसकेपछि अब अभाव, गरिबी र नागरिकहरूको अनिश्चित भविष्यको जिम्मा लिन्छौं, सबैलाई गाँस–बास–कपास–शिक्षा–स्वास्थ्य र रोजगारी दिन्छौं भनेर कसम खाने कम्युनिस्ट पार्टीका नेता खोज्न काहाँ जानु ? त्यही भएर कामरेड मलाई अचले लाग्न थालेको छ, मेरो मात्रै होइन देश बनाउने सबैको आदर्श मरिसकेको छ । अब अर्को आदर्श जन्माउनु पर्छ ।

जनताको वास्तविकता बुझाउन ढाक्रेको नाजुक अवस्था देखेर दया लाग्ने पिताजी कृष्णप्रसाद कोइरालालाई काहाँ भेट्टाउनु अब । दुःख र पीडाले भरिएको लाचार व्यक्तिको अनुहारमा खुशी हेर्न चाहने लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा अब काहाँ भेट्टाउनु ? एउटा महान् सपना बोकेर अगाडि बढेका यात्रीहरु युद्ध र संघर्षमा गुमेको क्षण सम्झिएर धुरुधुरु रुने पुष्पकमल दाहाल (प्रचण्ड) र डाक्टर बाबुराम भट्टराई अब काहाँ भेट्टाउनु ? जनताको लोकतान्त्रिक आन्दोलनलाई सपना ठानेर अगाडि बढ्ने विपी कोइराला, मदन भण्डारी या मनमोहन अधिकारी अब कसरी भेट्टाउनु ? उल्लेखित कतिपय नेताको भौतिक शरीर उसैबेला म¥यो तर, उनीहरुसहित जिवित नेताको आदर्श त दुई तिहाइ मत आएपछि मरिसक्यो कामरेड ।

विवश, लाचार भई माग्नेको अनुहारमा खुसी दिन म किन सक्दिन ? पद, प्रतिष्ठा र शक्तिको लोभलालचमा पार्टी फोर्न उद्धत हुनेहरुलाई ‘थु’ भन्न म किन सक्दिन कामरेड ? यस्तै लोभी पापीको माध्यमबाट ‘लालका विरुद्ध लाल’ प्रयोग गर्ने रुपलाल विश्वकर्मा जन्माउन हामी किन सक्दैनौं कामरेड ? त्यसैले त मलाई लाग्छ, हाम्रो आदर्श त मरिसक्यो ।

आन्दोलन र क्रान्तिको दौरानमा घाइते भएकाहरुले पानीको घुट्को नपाएर छट्पटिएको हेर्ने हाम्रा आँखाले अहिले ति दृश्यलाई कल्पना गर्नसमेत किन सक्दैन ? आँगनको डिलमा बसेका किसानलाई युद्ध अपराधि र आतंककारीको बिल्ला भिराएर संगीन रोपेको किन बिर्सिएको ? सँगै हिंडेको मेरो सहयात्रीको मृत्युको खबर सुनाउन उनको घर जाँदा आमा भक्कानिएर रोएको याद मलाई किन नभएको ? आँशुलाई आक्रोशमा बदलेर ति सहयात्रीको सपना पुरा गर्ने प्रतिबद्धता अहिले किन बिर्सिएको ? युद्धको तयारी गरिरहँदा आफू मरे आफैं पुरिने खाल्डो खन्ने र आफ्नो लाश बोक्न आफैं बाँस लिएर जनताको मुक्तिको लागि लड्न दुश्मनको बंकरमा हामफाल्ने मेरो आदर्श र प्रतिबद्धता मैले नै किन बिर्सिएँ कामरेड ?

जनताको शासन स्थापित गराउन सुशासन, सभ्य, सुसंस्कृत समाज निर्माण गर्न भनेर हिंडेका हामीले आफ्नो परिवार, असक्षम नातागोता, साला साली, चुल्ठेमुन्द्रे, तस्कर, कमिसनखोर, भ्रष्ट र जनता विरोधीलाई किन च्यापेको कामरेड ? एउटा आदर्श मरेको भएपनि अर्काे आदर्श जन्माउन किन नसकेको ? महान् चिनिया सांस्कृतिक क्रान्तिको कुरा पढाउने हाम्रा आदर्शहरु अहिले कसले पढ्दैछ कामरेड ।

विश्वका कतिपय शक्तिशाली शासकहरुले आफ्नै नैतिक धरातल आफैं बनाएका छन् । जनताको विश्वास जितेका छन् । भारतीय प्रधानमन्त्री नरेन्द्र मोदीको एक आदेशमा भारतको त कुरै छोडौं नेपालमा पनि बत्ती बल्छ, थाल ठटाइन्छ, नेपालका प्रधानमन्त्रीको आव्हान नेपालमै उपेक्षा हुन्छ, किन ? हाम्रो नैतिक धरातल काहाँ छ ? कहिले बुझ्ने कामरेड ? मोदी भारतको प्रधानमन्त्री भइरहँदा मोदी परिवारको कुनै पनि सदस्य शक्तिको आडमा फाइदा लिन मान्दैनन्, प्रधानमन्त्री निवासमा जाँदैनन् । पाकिस्तानमा इमरान खान प्रधानमन्त्री बनेपछि ५ सय २४ जनाबाट घटाएर आफ्ना लागि दुईजना सहयोगी मात्र राख्दा भयो । नेदरल्यान्डका प्रधानमन्त्री मार्क रुट साइकल चढेर राजा भेट्न जान्छन् । अमेरिकाका पूर्व राष्ट्रपति बाराक ओबामा अहिले पनि क्याम्पस पढाउन जान्छन् । अनि हाम्रा नेता ? माहामारीको बेला औषधि खरिदमा अनियमितताको खेल, भुकम्पको बेला जस्तापाता खरिदमा कमिसनकै खेल, माहामारीको बेला निवासहरुमा लाखौंको फर्निचर, कार्पेट, गलैंचा, पलङ ? यो के हो ? क्रान्तिको समयमा भए गरेका काम र प्रतिबद्धताहरुबारे नेताहरु सोच्छन् कि सोच्दैनन् ? हिंजो धूरुधूरु रोएको भिडियो अहिले हेरेर केही सोच्छन् कि सोच्दैनन् ? क्रान्ति र आन्दोलनको समयका आफ्नै ख्याउटे अनुहार र शरिर हेरेर तुलना गर्छन् कि गर्दैनन् नेताहरु ? त्यसबेला फुटेका खुट्टा, लगाएको फित्ते चप्पल, मैलो र पुरानो बस्त्र, फुस्रो अनुहार जनतासँग मिल्थ्यो । तर, अहिले न त नेताको अनुहार जनतासँग मिल्छ । न त जीवनशैली र आदर्शनै मिल्छ । अब भनौं त कामरेड हाम्रो आदर्श अझै जिवित छ ?

राष्ट्रियताको विषयमा बोल्यो परिवार सक्ने धम्की आउँछ । शासकको मनोवृत्तीको विरुद्धमा बोल्यो त्यस्तै धम्की आउँछ । भुइँफुट्टा नेताको चल्तिफूर्ति हे¥यो यो पृथ्वीमा बाँचिनसक्नुु छ । अब मेरो आदर्श मैले मात्रै बचाउनु पर्ने हो र कामरेड ? त्यसैले मैले पनि मेरो आदर्शलाई मारिदिएँ । अर्को आदर्श जन्माउने कोही छ ? आव्हान गर्नुहोस्, त्यही बेला काहाँकाहाँ बमबाड गर्नुपर्ने हो अघि लागौंला ।